فبلغنی ما اؤمله...

قدم که میگذاری

حاضری قسم بخوری

کربلا همینجاست...

کم می آوری دربرابر هجوم این حجمِ نور...از پا می افتی...

کاش جای پا,قلب دیگری داشتی برای درکِ این احساس...

و دلت میخواهد وجودت تماماً "احساس" شود...

پ.ن: فردا عازمِ راهِ نور هستیم ان شاءالله...به شرطِ لیاقت دعاگو خواهم بود...